1 I Аґрыпа сказаў Паўлу: «Дазволена тэ гукаць за сябе». Тады Паўла, выцягнуўшы руку сваю, адказаў на сваю абарону:
2 «Каролю Аґрыпа, маю за шчасьце, што сядні магу бараніцца перад табою што да ўсяго, у чым мяне вінуюць Жыды,
3 Асабліва затым, што ты ведамец усіх звычаёў а справаў сярод Жыдоў. Затым прашу цябе выслухаць мяне цярпліва.
4 Парадак жыцьця майго, каторае спачатку я праводзіў сярод народу свайго ў Ерузаліме, ад маладосьці ведамны ўсім Жыдом;
5 Яны здаўна ведаюць празь мяне, калі захочуць сьветчыць, што я жыў фарысэям, подле найстродшае сэкты ў нашай веры.
6 I цяпер я стаю перад судам за спадзеву абятніцы, данае Богам айцом нашым,
7 Каторай ужыцьцяўленьне спадзяюцца абачыць нашы двананцаць плямёнаў, шчыра служачы Богу дзень і ноч. Вось за гэтую спадзеву, каролю Аґрыпа, вінуюць мяне Жыды.
8 Чаму вы ўважаеце за непраўдападобнае ў вашых ачох, што Бог ускрышае мертвых?
9 Праўда, і я думаў, што маю шмат дзеяць супроці імені Ісуса Назарэцкага.
10 Гэта я й рабіў у Ерузаліме: адзяржаўшы ўладу ад найвышшых сьвятароў, я шмат сьвятых замыкаў у вязьніцы і, як забівалі іх, я даваў свой голас.
11 I па ўсіх бажніцах я шмат разоў мучыў іх і сіліў блявузґаць; і, у надзвычайнай на іх злосьці, перасьледаваў нават і ў навонных местах.
12 Дзеля гэтага йдучы да Дамашку з уладаю а паручэньням ад найвышшых сьвятароў,
13 Серадня на дарозе я абачыў, каролю, зь неба сьвятліню, ясьнейшую за зьзяньне сонечнае, каторая засьвяціла навокал мяне й тых, што йшлі з імною.
14 I, як усі мы палі на зямлю, я пачуў голас, што казаў імне гэбрэйскай моваю: ,Саўле, Саўле, чаму перасьлядуеш ты Мяне? цяжка табе йсьці супроці восьцяў',
15 А я сказаў: ,Хто ты Спадару?' А Спадар сказаў: ,Я Ісус, Каторага ты перасьлядуеш.
16 Але ўстань і стань на ногі свае, бо Я на тое зьявіўся табе, каб прызначыць цябе за слугу а сьветку таго, што ты бачыў і што Я аб'яўлю табе,
17 Выбаўляючы цябе зь люду гэтага і з народаў, да каторых пасылаю цябе,
18 Адчыніць вочы ім, каб яны абярнуліся ад цемні да сьвятліні і ад улады шайтана да Бога, каб вераю ў Мяне адзяржалі дараваньне грахоў і дзель із пасьвячанымі'.
19 Затым, каролю Арыпа, я ня быў непаслухмены гэтай нябёснай відзені;
20 Але сьпярша жыхарам Дамашку а таксама Ерузаліму, адлі ўсяму краю Юдэйскаму а народам абяшчаў, каб каяліся й навярнуліся да Бога, робячы ўчынкі гожыя каяты.
21 За гэта Жыды, няўшы мяне ў сьвятыні, спрабавалі забіць мяне.
22 Але, адзяржаўшы помач ад Бога, яшчэ дагэтуль стаю, сьветчачы малым і вялікім, ня кажучы нічога іншага, як тое, што мела стацца, казанае прарокамі а Масеям,
23 Што меў Хрыстос цярпець і, першы ўскрэшшы зь мертвых, абясьціць сьвятліню люду і народам».
24 I, як ён адказаў на абарону сваю ад усяго, Фэст кажа вялікім голасам: «Шалееш ты, Паўле! шмат навукі да шалу прыводзе цябе».
25 Але Паўла сказаў: «Я не шалёны, найпачэсьліўшы Фэеьце, але выказую словы праўды а здаровага розуму;
26 Бо ведае праз гэта кароль, перад каторым свабодна гукаю; бо я пераканаўшыся, што ад яго нічога з гэтага не схавана, бо ня ў куце гэта дзеялася.
27 Ці верыш ты, каролю Аґрыпа, прарокам? ведаю, што верыш».
28 Тады Аґрыпа сказаў Паўлу: «За малым ты не пераканаў мяне стаць хрысьцянінам».
29 А Паўла сказаў: «Маліў бы я Бога, каб ці мала, ці шмат, не адно ты, але ўсі, што слухаюць мяне сядні, сталі такімі, як Я, з выняткам гэтых залезаў».
30 I ўстаў кароль, і вайвода, і Верніка, і тыя, што сядзелі зь імі;
31 I, адышоўшы, яны гукалі мяжсобку, кажучы: «Гэты чалавек нічога гожага сьмерці альбо зялезаў не зрабіў». I сказаў А?рыпа Фэсту: «Гэты чалавек мог бы быць звольнены, калі б ён не адазваўся да цэсара».
Дзеі сьвятых апосталаў, 26 глава